You may have to Search all our reviewed books and magazines, click the sign up button below to create a free account.
Gdy chodzi o dobro bliźniego, nie ma miejsca na kompromisy Ksiądz Jan Zieja – świadek XX wieku, który całym życiem służył Bogu i człowiekowi. Podczas doświadczeń kampanii w 1920 roku z przykazania „Nie zabijaj!” uczynił swoje credo. W ciężkich czasach był zawsze blisko tych, którzy go potrzebowali – w trakcie drugiej wojny światowej pełnił funkcję naczelnego kapelana Szarych Szeregów, Batalionów Chłopskich oraz Batalionu „Baszta” w Powstaniu Warszawskim. Natchniony prorok i charyzmatyczny kaznodzieja – asystował przy pierwszych zakonnych ślubach świętej Faustyny Kowalskiej i przyjął konspiracyjną przysięgę Witolda Pileckiego, a także prowadził...
"27 lat życia. 27 lat wypełnionych pielgrzymkami, spotkaniami, podróżami, wizytami głów państw. 27 lat, w czasie których ukazywały się encykliki, listy pasterskie i adhortacje. Lata te obfitowały w wydarzenia radosne, jak pierwsza pielgrzymka do Ojczyzny; przełomowe, jak pierwsza wizyta papieża w Jerozolimie, i dramatyczne, jak zamach na życie Jana Pawła II czy postępy choroby. Nikt nie jest w stanie zliczyć ludzi, których życie odmienił Jan Paweł II na przestrzeni tych lat, a także wcześniej i później. Dzięki książce Jacka Moskwy możemy do tych wydarzeń wracać, śledzić życie naszego Rodaka, który niedługo zostanie świętym, przypominać sobie Jego słowa, które czas zatarł już w naszej pamięci. "
Dla zrozumienia społecznej pozycji środowisk arystokratycznych i postziemiańskich zasadnicze znaczenie ma relacja łącząca je z inteligencją. W przeszłości była to w dużej mierze relacja antagonistyczna, jednak po 1918 roku, który można uznać za symboliczny moment ustanowienia II Rzeczypospolitej jako swoistej „republiki inteligenckiej”, osłabiona arystokracja i ziemianie zaczęli odgrywać rolę wewnętrznej inteligenckiej subelity. Potomkowie znanych rodzin arystokratycznych i ziemiańskich stali się istotną częścią elity inteligenckiej republiki, a związki z nimi można uznać za symboliczny probierz inteligenckich roszczeń do przywództwa obywatelskiego i moralne...
„Czytam swój dziennik, jakby pisał go ktoś inny. A skoro tak, może ta opowieść wciągnie także kogoś nieznajomego? Chciałbym to sprawdzić, zaryzykować. Na ile da się w takim wyborze, bo to tylko część większej całości, przekazać splot życia? [...] Coś z tamtych radości, rozczarowań, bólu, poczucia winy?” – tak swoje szkice i notatki, które pisał właściwie od zawsze, podsumowuje Tadeusz Sobolewski, znany krytyk filmowy i publicysta. Jego Dziennik. Jeszcze jedno zdanie to dzieło wyjątkowe i unikatowe, obejmujące lata osiemdziesiąte i dziewięćdziesiąte, od stanu wojennego po Okrągły Stół, transformację i wolną Polskę. Ogromna chęć przeżywania, zobaczenia i przeczytania „wszystkiego”, niezwykła wrażliwość w ocenach oraz aktywa twórczość Tadeusza Sobolewskiego wzbudzają podziw. Ale Dziennik. Jeszcze jedno zdanie to nie tylko zapis intelektualnych wędrówek, lecz także poruszająca relacja człowieka poszukującego własnego miejsca w świecie. Człowieka w najtrudniejszym, ale też w najpiękniejszym momencie życia.
W dążeniu do wolności jest coś świętego. Ale kiedy znajdziemy się już w ustroju wolności, wkraczamy w obszar polityki, całkowicie świecki. Pogodny, choć zmęczony Tadeusz Mazowiecki, a tuż za nim Henryk Woźniakowski. To zdjęcie wykonane podczas pamiętnej kampanii prezydenckiej z 1990 roku nadal wisi nad biurkiem autora. Gdyby wówczas wygrali, być może Polska wyglądałaby dziś inaczej. Po tym doświadczeniu Woźniakowski wraca do Krakowa i – nie rezygnując z zaangażowania społecznego – na trwałe wiąże się z działalnością wydawniczą. Okazuje się, że jest mu to zdecydowanie bliższe niż agresywny niekiedy świat polityki. W rozmowie z Dominiką Kozłowską Henryk Woźniakowski, prezes jednego z największych polskich wydawnictw, opowiada o zawodzie wydawcy i swoim spojrzeniu na sprawy publiczne. Wspomina bliskich, którzy nauczyli go przywiązania do wolności, pokazuje, skąd biorą się współczesne polskie podziały, a jednocześnie nie stroni od anegdot. Znaleźć tu można ciekawe relacje ze spotkań z Jerzym Giedroyciem, Józefem Czapskim, Michelem Foucault czy Henrym Kissingerem. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
None
Drawing on his unique insider's perspective as press spokesman for Lech Walesa from October 1989 to July 1990, Jaroslaw Kurski has written the first critical, clear-eyed account of the Polish leader's personal and political style. During his time in Walesa's office, Kurski became acquainted with the many forces and ambitions-which were unknown to t
None
„Nie czekać na szczęście wieczne, ale być szczęśliwym każdego dnia w ziemskim świecie” - Jan XXIII „Człowiek jest istotą stworzoną do radości, nie do smutku” - Jan Paweł II Autorka prezentując sylwetki Papieży, wskazuje na potrzebę przekazywania radości i humoru w głoszeniu Słowa Bożego. „Chrześcijanin XXI wieku nie powinien bać się śmiechu i uśmiechu. Przeciwnie, powinien o nim światu dawać świadectwo, zachowując w głębi serca radość i dobry humor, zwłaszcza w lęku i rozpaczy” (B. Boisson „Uśmiech Pana Boga”). Oba pontyfikaty – choć jeden z nich krótki, a drugi rekordowo długi – oceniane są jako rewolucyjne w historii Kościoła. P...